
ਗ਼ਜ਼ਲ
ਉਸਦੇ ਮਨ ਦੀ ਮੂਰਖਤਾ ਤੋਂ ਡਰ ਲੱਗਦਾ ਹੈ।
ਜਿਸਨੂੰ ਤਨ ਦੀ ਸੁੰਦਰਤਾ ਤੋਂ ਡਰ ਲੱਗਦਾ ਹੈ।
ਅਕਸਰ ਬਹਿਸ ਮੁਬਾਹਿਸੇ ਤੋਂ ਉਕਤਾ ਜਾਂਦੇ ਹਾਂ,
ਸ਼ਬਦਾਂ ਵਿਚਲੀ ਨੀਰਸਤਾ ਤੋਂ ਡਰ ਲੱਗਦਾ ਹੈ।
ਜੇ ਭੌਰੇ ਦੀ ਤਾਨ ਭਰੇ ਫੁੱਲਾਂ ਵਿੱਚ ਮਸਤੀ,
ਕਿਉਂ ਤਿਤਲੀ ਦੀ ਚੰਚਲਤਾ ਤੋਂ ਡਰ ਲੱਗਦਾ ਹੈ?
ਜੰਮ ਜੰਮ ਰਾਜ ਕਰੋ ਫੱਕਰ ਨੇ ਕੀ ਲੈਣਾ ਹੈ,
ਉਸਨੂੰ ਸਿਰਫ਼ ਅਰਾਜਕਤਾ ਤੋਂ ਡਰ ਲੱਗਦਾ ਹੈ।
ਰੱਖੇ ਜਾਂ ਫਿਰ ਮਾਰੇ ; ਹੈ ਆਦੇਸ਼ ਮਹਾਵਤ,
ਬਸ ਅੰਕੁਸ਼ ਦੀ ਬਰਬਰਤਾ ਤੋਂ ਡਰ ਲੱਗਦਾ ਹੈ
ਗ਼ਜ਼ਲ
ਚੀਸ ਜੇ ਦੀਵਾਰ ਬਣ ਵਿਚਕਾਰ ਖੜ ਜਾਵੇ ਤਾਂ ਫੇਰ!
ਸੌ ਜਤਨ ਕਰੀਏ ਤੇ ਪਲ ਵੀ ਨੀਂਦ ਨਾ ਆਵੇ ਤਾਂ ਫੇਰ?
ਕਲਪਨਾ ਸਾਕਾਰ ਹੋ ਸਕਦੀ ਹੈ ਕੈਨਵਸ ‘ਤੇ ਕਿਵੇਂ,
ਬੁਰਸ਼ ਚਿੱਤਰਕਾਰ ਦਾ ਰੰਗਾਂ ਤੋਂ ਸ਼ਰਮਾਵੇ ਤਾਂ ਫੇਰ?
ਕੀ ਸਵਾਂਤੀ ਬੂੰਦ ਉਸਨੂੰ ਵੀ ਮਿਲੇਗੀ ਮਾਲਕੋ,
ਜੇ ਕੋਈ ਫੱਕਰ ਪਪੀਹਾ ਰਾਗ ਨਾ ਗਾਵੇ ਤਾਂ ਫੇਰ?
ਇਸ ਤਰ੍ਹਾਂ ਦੇ ਸ਼ਖ਼ਸ ਲਈ ਮੁਨਸਿਫ਼ ਹੈ ਵਾਜ਼ਿਬ ਕੀ ਸਜ਼ਾ,
ਉਮਰ ਭਰ ਨਾ ਜੇ ਕੋਈ ਕੀਤੇ ਤੇ ਪਛਤਾਵੇ ਤਾਂ ਫੇਰ?
ਹੋਣਗੇ ਆਦੇਸ਼; ਸੁਹਣੇ ਤੇ ਸਦੀਵੀ ਸ਼ਿਅਰ ਵੀ,
ਆਪਣੇ ਲਫ਼ਜ਼ਾਂ ਤੇ ਪਹਿਲਾਂ ਸੱਚ ਦੇ ਲਾਵੇ ਤਾਂ ਫੇਰ!
ਗ਼ਜ਼ਲ
ਉਹ ਦਿਲਕਸ਼ ਹੈ; ਬਿਗਾਨੇ ਸ਼ਹਿਰ ਨੂੰ ਵੀ ਜਚ ਗਿਆ ਹੋਣੈ।
ਤੇ ਜਾਂ ਫਿਰ ਸ਼ਹਿਰ ਖ਼ਾਲੀਪਨ ‘ਚ ਉਸਦੇ ਰਚ ਗਿਆ ਹੋਣੈ।।
ਜਦੋਂ ਵੀ ਪਰਤਿਆ ਵਾਪਿਸ ਕਦੇ ਤਾਂ ਪਰਖਣਾ ਪੈਣੈ,
ਨਾ ਐਵੇਂ ਸਮਝ ਲੈਣਾ ਕਿ ਉਹ ਸਾਬਤ ਬਚ ਗਿਆ ਹੋਣੈ।।
ਫ਼ਕੀਰੀ ਤਾਂ ਪਕਾ ਸਕਦੀ ਹੈ ਆਪਣੀ ਭੁੱਖ ਦਾ ਲਾਵਣ,
ਯਕੀਨਨ ਕਾਠ ਪਰਸ਼ਾਦਾ ਵੀ ਉਸਨੂੰ ਪਚ ਗਿਆ ਹੋਣੈ।।
ਜੇ ਵਿੱਥਾਂ -ਖੂੰਜਿਆਂ ‘ਚੋਂ ਭਾਲਦਾ ਰਹਿੰਦਾ ਹੈ ਮੁਸਕਣੀਆਂ,
ਤਾਂ ਕਮਲੇ ਦਾ ਨਾ ਹਾਲੇ ਜੀਣ ਦਾ ਲਾਲਚ ਗਿਆ ਹੋਣੈ।।
ਤੁਸੀਂ ਕੀਕਰ ਨਿਖੇੜੋਗੇ ਭਲਾ ਆਦੇਸ਼ ਤੋਂ ਅੰਕੁਸ਼,
ਉਹ ਕਵਿਤਾ ਦੀ ਤਰ੍ਹਾਂ ਹੱਡਾਂ ‘ਚ ਉਸਦੇ ਰਚ ਗਿਆ ਹੋਣੈ!
Read more
ਦਾਦਰ ਪੰਡੋਰਵੀ
ਸੁਰਿੰਦਰ ਸੀਰਤ
ਅਮਰਿੰਦਰ ਸੋਹਲ